Ας φτιάξουμε μαζί ένα εργαστήριο σοκολάτας !!!

Επισυνάπτω το κείμενο που διάβασα μόλις χθες στο blog ΣΑΪΤΑ - ΠΕΤΑΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ του Θεοδωρου Κ. Μου έκανε εντύπωση που ο συγγραφέας χρησιμοποίησε τη σοκολάτα ως σύμβολο για να αναδείξει τόσα πολλά και βαθειά νοήματα. Μετέφερα το άρθρο από εδώ: http://saita.pblogs.gr/2008/05/h-epikalypsh-den-einai-sokolata.html#comments και πήρα την πρωτοβουλία να μαυρίσω αυτά που θεωρώ πιο σημαντικά σημεία του κειμένου. Ήταν ευχάριστη έκπληξη που είδα ότι τελικά ο Θεόδωρος ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μου να φτιάξουμε ένα "εργαστήριο σοκολάτας" και γράφτηκε σήμερα μέλος στο φόρουμ μας. Αυτό μου δίνει κουράγιο ότι υπάρχει ελπίδα να σεισπηρωθούμε όλες οι υγιείς δυνάμεις του τόπου. Υπάρχει ελπίδα αυτή τη φορά να ξεφύγουμε από τις διαπιστώσεις και να καταλήξουμε σε συγκεκριμένα κείμενα θεσμικής εκπροσώπησης και διεκδίκησης των θέσεών μας.



------------------ Άρθρο -------------

Η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα

Σχεδόν ένας μήνας σιωπής πίστευα πως θα μου κάνει καλό. Διέκρινα ως βασικές οδούς στο σημείο που βρισκόμουν την επιλογή της σιωπής από την μία (όπως όλοι μας), και από την άλλη την λεωφόρο του δήθεν και κατ'; επάγγελμα προβληματισμένου «νέου ετών 36» (τρομάρα τους) στον βαθμό που δεν ενοχλεί κανέναν, δεν δημιουργεί έχθρες και λέει τα πράγματα με τρόπο αληθοφανή (άσχετα με το αν αδυνατούν να εμπεριέχουν μια στάλα αλήθειας).

Η στιγμή της αποκάλυψης ήρθε σε ένα πάρκο όταν μια χρησιμοποιημένη συσκευασία παγωτού πετάχτηκε από τα χέρια ενός νηπίου με φυσικότατο τρόπο, σαν να μην τρέχει τίποτα, στο δρόμο. Κυλώντας έφτασε στα πόδια μου όμως πιάνοντας το για να το πετάξω εκεί που έπρεπε και ήμουν έτοιμος να «στολίσω» πατέρα και υιό ...; διάβασα στο χαρτί ...; «Η επικάλυψη ΔΕΝ είναι σοκολάτα».

Όχι, δεν το είδα, δεν το διάβασα, δεν το κατάλαβα τώρα. Απλά τώρα έκανα την σύνδεση.

Μια ολόκληρη Ελλάδα, 11-12 εκατομμύρια υπάρξεις, κλεισμένες σε μια φράση και στις πρακτικές που αυτή παρελκύει.



Σε πόσα πράγματα αλήθεια αρκούμαστε σε αυτό που «μοιάζει» και όχι σε αυτό που «είναι» ;

Στις σχέσεις ; Στους φίλους ; Στους γάμους ; Στο σχολείο ; Στις θέσεις ; Στην επανάσταση ; Στην αντίδραση ; Στις επιλογές μας ; και το κυριότερο στον όποιο ελεύθερο χρόνο μας ;



Που ακριβώς τρώμε την σοκολάτα ανάπηρε μου ; Πουθενά. Μας το λένε και το ξέρουμε. Πως «η επικάλυψη δεν είναι σοκολάτα» και εμείς εξακολουθούμε να τρέχουμε στα ίδια ψυγεία με την ίδια απερίγραπτη ανοησία να δώσουμε το μικρό (αλλά όλο όσο διαθέτουμε) χαρτζιλίκι μας είτε αυτό μορφώνεται σε ευρώπουλα, είτε σε ψυχή.

Έτσι αρκούμαστε, στην πλαστικούρα. Μαθαίνουμε σε αυτό. Δεν υπολογίζουμε όμως πως αυτός ο δόλιος εαυτός, αυτή η πανέρμη ύπαρξη, αυτή η καταρρακωμένη από την απομόνωση ψυχή κάποτε θα διψάσουν. Μόνο στα ρομπότ δεν διψάνε. Κι όταν διψάσουν πάλι τρέφονται από ότι τους πετάξεις. Υγρό να είναι και ας είναι βρομόνερα, ας είναι λάσπη ...; Θα έχουν ήδη μάθει να αρκούνται.



Και μαθαίνουν να αρκούνται για ένα και μόνο λόγο. Γιατί δεν έμαθαν να δίνουνε, δεν έμαθαν να αξιολογούν, να κρίνουν, να μοιράζουν. Να κατανοούν δηλαδή το ύψιστο μυστήριο των σχέσεων μιας κοινωνίας ανθρώπων. Αλήθεια, θυμάστε καθόλου τις γιαγιάδες σας ; Που όταν τους λέγαμε ότι θα γίνουμε γιατροί ή αστροναύτες αυτές αφοπλιστικά σχεδόν μας απαντούσαν «να γίνεις καλός άνθρωπος πάνω από όλα παιδί μου ...;» Ποιος άραγε μπορεί να το πει τώρα αυτό στα παιδιά του ; Ποιος είναι αυτός που έχει την ευθύνη που έχει να προετοιμάσει τα παιδιά του για την αναπόφευκτη ένταξη τους στην κοινωνία θα τολμήσει να πει στο παιδί του να μην είναι φοβικό σε μια κοινωνία τρομοκρατημένων, να μην είναι λαμόγιο σε έναν όχλο που τα λαμόγια υπερτερούν, να μην γίνει αρπακτικό, κενό, ματαιόδοξο, ώστε να μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματά του με ότι μπορεί να αγοράσει. Να είναι ότι μπορεί να κατέχει έστω και με δάνειο.

Τι τύχη λοιπόν μπορεί να έχει μια κοινωνία όταν κάθε κομμάτι-μέλος της έχει ξεχάσει αυτά τα καίρια μετωπικά φιλιά των γιαγιάδων ;

Πως αυτή η κοινωνία θα επιλέξει εκπροσώπους άλλης υφής, ήθους, πάστας σε όλα τα επίπεδα ; Πως θα επιλέξει τους μπροστάρηδες για την πρόοδο του, όταν δεν μπορεί να πριν και πάνω από όλα να καθορίσει σε τι συνίσταται αυτή η πρόοδος ; Όταν δεν αποτινάσσει ο ίδιος από πάνω του τα φαντάσματα της ιδιοτέλειας, της απληστίας, της πλεονεξίας, της κτηνώδους καταναλωτικής βουλιμίας ;

Πως αυτός ο ατομοκεντρικός πολίτης, ο πολίτης-κτήνος δηλαδή, με τις προγραμματισμένες επαναστάσεις κάθε Τρίτη βράδυ στον Λαζόπουλο, θα βρει το λόγο, το κουράγιο, την θέληση να πει το άι σιχτίρ ;



Και τέλος τι τα ήθελε κι αφεντιά μου ; Δεν ήξερα, ρώτησα όμως ...;. αλλά δεν πείστηκα. Έπρεπε να τα δω για να τα πιστέψω. Να έρθω μούρη με μούρη με τους επαγγελματίες της εξουσίας, της καρέκλας και του πόστου που δίχως ίχνος (κατά κανόνα) πρόθεσης να υπηρετήσουν τις κοινές ανάγκες και κοινές σκοπεύσεις, έρμαια (μέχρι βαθμού ψυχασθένειας) του πρωτογονισμού της εγωλαγνείας. Δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την όποια παραμονή τους στο όποιο πόστο μπορεί να προσδώσει image και δύναμη για την παραπέρα οικονομική και κοινωνική τους ανέλκυση, το τελευταίο δε πάντα με γνώμονα τα κριτήρια που κατά κανόνα έχει η μάζα αφού πρώτα -ως γνήσιοι εκπρόσωποι της κοινωνίας- έχουν ξεπουλήσει στα παρασκήνια την ίδια την προσωπική τους τιμή και αξιοπρέπεια και ανταλλάσσουν την ηδονή των αξιωμάτων με τον ρόλο του λακέ των δήθεν ισχυρών παραγοντίσκων διαλυμένων πλέον συμμοριών.



Πως έγινε λοιπόν η ψευδαίσθηση που προσφέρει η απομίμηση της σοκολάτας κανόνας ; Πως φτάσαμε να αρκούμαστε όλοι σε αυτό ; Και από την άλλη να ακούς για στρογγυλέματα, οσμώσεις, χρειαζούμενες εμπειρίες και διάφορα τέτοια απερίγραπτα. Σαν να βάζεις δηλαδή στο ξινισμένο περσινό μισοβάρελλο φρέσκο κρασί και να περιμένεις το μείγμα να έχει την σπιρτάδα, το άρωμα και την γεύση που θα σε συνεπάρει. Λάθος κύριοι. Πάλι εμετικό για την υποψήφια πελατεία θα είναι και πάλι αποστροφή θα προκαλέσει. Και ο πελάτης θα παραγγείλει πάλι κάνα αναψυκτικό εκ Σερρών που πολύ το διαφημίζει η τηλεόραση άσχετα αν βαρυστομαχιάζεις και υποφέρεις. Η τηλεόραση λέει πως είναι για καλό σου.



«Οσμωθείτε» μόνοι σας λοιπόν ...; εγώ (και άλλοι πολλοί) σοκολάτες ψάχνουμε. Για αυτό όπως έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι «θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ, και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω ...; θα περιμένω άλλες μέρες», τις μέρες εκείνες που οι ζαχαροπλάστες σας δεν θα δουλεύουν με χημείες και οι οινοχόοι σας θα κοιτάνε πρώτα τον πελάτη και μετά την τσέπη του αφεντικού.

Ως τότε οι «άτακτοι και χιλιοκολλημένοι» θα βουτάμε τα πινέλα στο δικό μας χρώμα γνωρίζοντας πως όταν αντιδράς δεν ρωτάς και δεν παίρνεις άδεια από κανένα.



Καλημέρα

Θόδωρος Καραγιάννης

saita@email.com

Από alemina on Παρ

Πολύ πόνο και αγανάκτηση κουβαλά το σχόλιο του Θεόδωρου αλλά θα πρέπει να ξέρει ότι πάντα θα υπάρχουν αυτοί που ξεπουλούν τις αξίες τους, όπως και πάντα θα υπάρχουν αυτοί που μένουν πιστοί σε αυτές. Τον κόσμο πάντως δεν τον αλλάζουν άνθρωποι με γεμάτες κοιλιές ,Κάτι απροσάρμοστοι και ονειροπόλοι τον αλλάζουν. Αλλά και αν δεν τον αλλάξουν, αυτοί πάλι αυτό απολαμβάνουν, δηλαδή να ελπίζουν και να ονειρεύονται.