ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΔΕΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΦΩΤΑ

gmos Τετ Μαρ 12, 2008 4:17 am

Έχω μια απορία και αν μπορεί ας μου απαντήσει κάποιος λογικά και τεκμηριωμένα.

Τις τελευταίες μέρες κάνουν απεργία οι υπάλληλοι της ΔΕΗ.

Αποτέλεσμα: Να γίνονται καθημερινώς αρκετές διακοπές ρεύματος και κατά τα λεγόμενα των ΜΜΕ να κινδυνεύουμε και για ολικό Black out.
Ερώτηση: Είναι δυνατόν ένα ολόκληρο έθνος να στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε μια χούφτα ανθρώπων. Αν γίνει το οτιδήποτε και για λόγους ανωτέρας βίας τους χάσουμε μετά θα κηρύξουμε και πτώχευση ως έθνος; Είναι αυτός προγραμματισμός σοβαρού κράτους;
Σημειωτέων οι περισσότεροι υπάλληλοι της ΔΕΗ δεν είναι οι τεχνικοί αλλά όλοι οι υπόλοιποι που καλύπτουν της διαδικαστικές της ανάγκες.

Επίσης κατά την διάρκεια της απεργίας κατά τα λεγόμενα των αρμοδίων αναγκαστήκανε και δουλέψανε τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια με αποτέλεσμα να «στερέψουνε» τα υδάτινα αποθέματα.

Ερώτηση: Δηλαδή θέλετε να μας πείτε ότι τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια δουλεύουν μόνο 5 μέρες το χρόνο;! Το νερό που έχουμε είναι για 5 μέρες το χρόνο;! Και τις υπόλοιπες 360 τι κάνουν; Γιατί τα συντηρούμε αφού και να θέλουμε όπως λέτε δεν μπορούμε να τα δουλέψουμε; Μήπως κάτι από τα λεγόμενα σας δεν συμβαδίζει με την λογική;

Απλοϊκά σκεφτόμενος θα πρότεινα καταρχάς το σύστημα και η διαρρύθμιση της ΔΕΗ να αλλάξει φιλοσοφία. Δηλαδή ας πάρουμε παράδειγμα το internet. Είναι έτσι δομημένο που και να πέσει ένας κόμβος δεν θα καταρρεύσει όλο το σύστημα. Κάπως έτσι θα πρέπει να δουλεύει η ΔΕΗ αλλά και κάθε δημόσια υπηρεσία. Κάθε κομμάτι, κάθε κύτταρο θα πρέπει να είναι αυτόνομο από τα άλλα και να μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του ότι και να γίνει.
Γι’ αυτό χρυσοπληρώνουμε τα μεγαλοστελέχη και τους μάνατζερ, για να κάνουν αυτόν τον προγραμματισμό;

DimKaramitsas Τρι Μαρ 18, 2008 10:46 am

Διάλογος για την Κοινωνία

Μάρτιος 12, 2008

TO ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ (και οι τακτικές του καπιταλισμού, ΔΕΗ και δικαστική παρέμβαση)

Καταχωρημένο ως: ΚΟΜΜΑΤΑ & ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΚΟΜΜΑΤΑ — dimkaramitsas @ 1:11 μ.μ Επεξεργασία Αυτού
Tags: ΑΠΕΡΓΙΑ, ΔΕΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΘΕΣΜΟΙ, ΚΡΑΤΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΣΥΝΤΑΓΜΑ

TO ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ (και οι τακτικές του καπιταλισμού)

A. Η 1^η Μαίου 1886 με το αιματοκύλισμα μιας από τις πρώτες απεργίες στο Σικάγο, σηματοδοτεί την έμπρακτη έναρξη της μάχης του εργατικού κινήματος απέναντι στους κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές τους. Η ίδια μέρα αποτελεί και σύμβολο του αγώνα της εργατικής τάξης.

Είναι σαφές ότι απέναντι από τους απεργούς βρίσκονται οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Η σφαγή του Σικάγο (και όσες επακολουθούν ανά τον πλανήτη) δεν ήταν άμεσο έργο των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, δεν είναι αυτοί οι άμεσοι αυτουργοί. Αυτουργοί ήταν το κράτος που εκφράζει τα συμφέροντα των κεφαλαιούχων, οι λειτουργοί του και τα εκτελεστικά όργανα. Η ταύτιση κράτους – ιδιοκτητών μέσων παραγωγής είναι το άμεσο λογικό συνεπακόλουθο της ανάλυσης. Το κράτος στην μορφή του αυτή δεν είναι καν ταξικό (αστικό) είναι συνταυτισμένο με τα συμφέροντα μια οικονομικής ολιγαρχίας. Από τότε κύλησε ο χρόνος, αλλά οι σχέσεις στην βασική τους δομή παρέμειναν οι ίδιες και ας μην λησμονούμε ότι η απεργία ήταν ανεπιθύμητη ακόμα και στην Σοβιετική Ενωση.

Η Απεργία, η οργανωμένη άρνηση των εργαζομένων να εργαστούν, αποτελεί ένα από τα μέγιστα μέσα πάλης του εργατικού κινήματος ανά την υφήλιο. Ουσιαστικά οι εργαζόμενοι πλήττονται από την ίδια την απεργία, καθώς δεν τους καταβάλλεται μισθός για όσες ημέρες απεργούν. Πλήττονται όμως και οι εργοδότες (και αυτή είναι η ιδιοαξία της), καθώς χάνουν την υπεραξία της εργασίας των απεργών εργαζομένων.

Η απεργία σε αρκετές χώρες του κόσμου (κυρίως στην δυτική Ευρώπη) αποτελεί δικαίωμα που νομικά κατοχυρώθηκε έπειτα από πολλούς αγώνες (φυσικά) της εργατικής τάξης. Στο Σύνταγμά μας ο θεσμός και το δικαίωμα της απεργίας κατοχυρώνεται στην παράγρ. 2 του άρθρου 23. Ο τρόπος άσκησής του προβλέπεται στο Ν. 1264/1982, ενός από τους πρώτους νόμους που εισήγαγε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, καθώς μέχρι τότε υπήρχε πραγματικά νομοθετικό κενό. Αντίστοιχες ρυθμίσεις περιέχουν διατάξεις του διεθνούς δικαίου.

Ο ίδιος ο θεσμός της απεργίας έχει ως περιεχόμενο την αδρανοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας στην μονάδα παραγωγής που αφορά, ως μέσο πίεσης για την επίτευξη των αιτημάτων των εργαζομένων. Αυτή είναι η έννοια της απεργίας και αυτή νομιμοποιεί θεσμικά το Σύνταγμα και οι νόμοι. Είναι ευνόητο ότι η απεργία είναι επιτυχημένη, όταν η αδρανοποίηση των μέσων παραγωγής είναι μεγαλύτερη, όταν τα προβλήματα που προκαλούνται στον εργοδότη γίνονται πιο μεγάλα.

Είναι ευνόητο από ποιους βάλλεται ο θεσμός της απεργίας:

Στην προσπάθειά τους αυτή δεν μπορούν να εμφανίζονται ως υπερασπιστές των ατομικών οικονομικών τους συμφερόντων, αλλά σε δημόσιο επίπεδο προβάλλουν τις συνυφασμένες με την απεργία επιπτώσεις ως επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο. Αυτές προβάλλουν συνεχώς, σχεδιασμένα και αποφασιστικά και για να μην λαμβάνουν άμεσα θέση, επιστρατεύονται οι «θιγόμενοι», οι «αγανακτισμένοι πολίτες» για να προβληθεί, όχι ο σκοπός της απεργίας και το δίκαιο ή μη των αιτημάτων των εργαζομένων, αλλά η συνυφασμένη με την απεργία αντανάκλαση στο κοινωνικό σύνολο.

Στο επίπεδο της ιδιωτικής επιχείρησης ο εργοδότης απολαμβάνει μια ευτυχή αυθαιρεσία, πολεμώντας την δημιουργία σωματείου εργαζομένων (η πείρα μου λέει ότι τα καταστατικά τους συντάσσονται με απόλυτη μυστικότητα), απολύοντας τους απροστάτευτους απεργούς εργαζομένους με την προστασία που του παρέχει ο απαράδεκτος θεσμός της αναιτιολόγητης απόλυσης ή μειώνοντάς τους διαρκώς με την προστασία που του παρέχει το νομολογιακά κατοχυρωμένο διευθυντικό δικαίωμα. Γενικά στο εσωτερικό στάδιο της επιχείρησης κατά κανόνα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η συμμετοχή σε απεργία απαγορεύεται και εγκαθιδρύεται καθεστώς παράνομης ψυχολογικής πίεσης και εκβιασμών. Οποιος τολμάει ας απεργήσει, είναι το σύνθημα των εργοδοτών. Η παρεμπόδιση του δικαιώματος που ασκείται με αυτή την μορφή βίας δεν αποτελεί αντικείμενο που να ευαισθητοποιεί το κράτος/κυβέρνηση και την δικαστική εξουσία.

Δεν θα μιλήσω στο κείμενο αυτό για το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα και για το πόσες φορές έχει αποτύχει να θέσει και κοινωνικά αιτήματα στις απεργίες του, ώστε να συνταχθεί με τους εργαζόμενους και να συν-απεργήσει μαζί του ο Ελληνικός λαός. Ως γεγονός και παρατήρηση όμως υφίσταται, μαζί με άλλες συντεχνιακού τύπου παθογένειες.

Ο παράγων «κράτος» έχει φροντίσει με διάφορους θεσμούς, όπως αυτοί στο ατομικό εργατικό δίκαιο που αναφέρθηκαν και ο παράνομος – αντισυνταγματικός θεσμός της πολιτικής επιστράτευσης (Ν.Δ. 17/1974 – θέσπιση χωρίς Βουλή, η ισχύουσα ρύθμιση) να δείχνει την αντίθεσή του στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας και την κεκαλυμμένη ταύτισή του με τα συμφέροντα των εργοδοτών.

B. H περίπτωση της Δ.Ε.Η.

Η περίπτωση της Δ.Ε.Η. με την τακτική που ακολούθησε η διοίκηση της Δ.Ε.Η. και την παρέμβαση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά, αποδεικνύει το οργανωμένο σχέδιο και την ταύτιση εξουσιών (κυβέρνησης, δικαστών, ΜΜΕ) με τα εργοδοτικά συμφέροντα. Πλέον, το θέμα, με την παρέμβαση της δικαστικής εξουσίας, που αναζητά τον ποινικό κολασμό και την κατατρομοκράτηση των απεργών, εισέρχεται σε μία νέα φάση στρατηγικής εκ μέρους του άξονα εξουσίας / εργοδοτών.

Εχει καταστεί πλέον σαφές, από το πρωί του Σαββάτου 8/3/2008, ότι οι συνεχείς διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος αποτελούσαν μάλλον τακτική κατασυκοφάντισης του απεργιακού αγώνα των εργαζομένων στην Δ.Ε.Η. (ένα νέας μορφής καμποτάζ) παρά αναγκαιότητα.

Αναφέρω τα ακόλουθα: Το «πανελλήνιο» μέγιστο κατανάλωσης ηλ. ρεύματος όλων των εποχών είναι 9.961 ΜW (Αύγουστος 2006). Οι απεργοί είχαν φροντίσει, ώστε η παροχή ηλ. Ρεύματος να είναι αρχικά 7.000 MW και εν συνεχεία 7.700 MW, ποσότητα επαρκής που ακύρωνε ουσιαστικά την επιτυχία της απεργίας τους σε παραγωγικό επίπεδο. Όμως παρατηρήθηκαν εκτεταμένες διακοπές, τις οποίες δεν πραγματοποίησαν οι απεργοί, αλλά η διοίκηση της Δ.Ε.Η. . Ο σκοπός της διοίκησης της Δ.Ε.Η. , που ταυτίζεται πολιτικά με την κυβέρνηση και αποτελεί άμεση επιλογή της, κατέστη σαφής από τα μέσα ενημέρωσης (η «4^η εξουσία») που ελέγχει μία ακόμα περιορισμένη αριθμητικά εργοδοτική εξουσία. Η κατασυκοφάντιση απεργίας και απεργών ήταν δεδομένη και πραγματικό γεγονός που εκφράστηκε βάναυσα και επιθετικά. Το Σάββατο 8/3/2008, ημέρα ημιεργάσιμη οι διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος στην Αθήνα ήταν πολύωρες και εκτεταμένες στο διάστημα 8-10 π.μ.. Κατά συγκυρία, οι συνδικαλιστές της Δ.Ε.Η. βρήκαν βήμα στα Μ.Μ.Ε. και επικέντρωσαν μόνο στην ενεργειακή επάρκεια, δίδοντας μια άλλη διάσταση στο ζήτημα, καταδεικνύοντας εσκεμμένη συμπεριφορά της διοίκησης[1]. Ως δια μαγείας έκτοτε οι διακοπές στην παροχή ηλ. ρεύματος είναι ελάχιστες και η κατάσταση είναι σχετικά ομαλή !!!. Τις πταίει λοιπόν για την ταλαιπωρία μας ;

Πέραν όμως τούτου, με έντεχνο τρόπο, αντίστοιχο της νομικής του κατάρτισης και των δικαιωμάτων που του παρέχει το κράτος κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας του, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, έθεσε μια νέα διάσταση στον αγώνα κυβέρνησης/εργοδοσίας κατά των απεργών. Διέταξε την διερεύνηση διάπραξης ποινικά κολάσιμων πράξεων ως αποτέλεσμα της απεργίας και την απόδοση ποινικών ευθυνών απέναντι στους υπαίτιους. Εξω από την φαινομενική ουδετερότητα της παραγγελίας του κ. Εισαγγελέα υφίσταται ως συνεπακόλουθο ψυχολογικό η άσκηση πίεσης στους συνδικαλιστές και απεργούς, συλλογικά και ατομικά με την πιθανότητα άσκησης ποινικών διώξεων και αγωγών αποζημίωσης ατομικά εναντίον τους.

Σε μία εποχή, που η ποιότητα και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης αμφισβητούνται πανταχόθεν (ακόμα και έσωθεν) το αποτέλεσμα της εισαγγελικής έρευνας δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει αποδεκτό ως βάσιμο από την ελληνική κοινωνία, η δε αμφιβολία ως προς την ανεξαρτησία πιέζει ακόμα περισσότερο τους απεργούς, αλλά τελικά δύναται να εκθέσει την ίδια την δικαιοσύνη ως θεσμό ελέγχου της εξουσίας.

Η ποινικοποίηση των απεργιών αποτελεί μέγιστο ατόπημα που δείχνει τάσεις πολιτικού ολοκληρωτισμού. Πρόκειται για την ποινικοποίηση ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος που έχει, ως αντίστοιχο κατοχυρωμένο αποτέλεσμα την παύση της παραγωγικής διαδικασίας.

Η νομιμότητα ή μη μιας απεργίας κρίνεται στις αίθουσες των πολιτικών δικαστηρίων και όχι των ποινικών, ως επιχειρείται. Αλλωστε η ίδια η διοίκηση της Δ.Ε.Η. απέσυρε την αίτησή της ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων, να κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική η απεργία.

Το οργανωμένο κράτος με την πολιτική προστασία, όφειλε να έχει προβλέψει και να έχει οργανωθεί έγκαιρα για να προστατεύσει πάσχοντες και ευπαθείς ομάδες από τα αποτελέσματα μιας νόμιμα ληφθείσας απόφασης για απεργία, αυτή ήταν η υποχρέωσή του και αυτό είναι υπεύθυνο και για αυτές τις συνέπειες. Η ίδια η διοίκηση της Δ.Ε.Η. όφειλε να φροντίσει ώστε οι διακοπές να είναι μικρής διάρκειας για να μην καταστρέφονται προϊόντα. Οι παραβάσεις καθήκοντος αυτές, αντί να αποτελέσουν αντικείμενο παρέμβασης της δικαιοσύνης, όχι μόνο αποσιωπούνται συστηματικά, αλλά μετατρέπονται και διαστρέφονται σε όπλα της κυβέρνησης/εργοδοσίας στρεφόμενα κατά των απεργών και του ίδιου του θεσμού της απεργίας.

Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, η κυβέρνηση Καραμανλή και η Ελληνική Κοινωνία οφείλει να αντιληφθεί ότι δεν είναι νόμιμη η εμπλοκή της ποινικής δικαιοσύνης κατά της άσκησης ενός νομίμου, συνταγματικά μάλιστα, κατοχυρωμένου δικαιώματος των εργαζομένων, ενός θεσμού. Η αρμοδιότητα για τον έλεγχο της νομιμότητας της απεργίας (η οποία μέχρι την ανακήρυξή της ως «παράνομης» εξακολουθεί να είναι απόλυτα νόμιμη) ανήκει αποκλειστικά στην πολιτική δικαιοσύνη. Η προσβολή του ίδιου του θεσμού της απεργίας δια της ποινικής οδού είναι πολιτικά απαράδεκτη και χυδαία πράξη ολοκληρωτισμού. Η δικαστική προσβολή του συνταγματικά κατοχυρωμένου θεσμού και του περιεχομένου του, από την ποινική δικαιοσύνη είναι ενέργεια μη νόμιμη και θα συμβούλευα τους απεργούς της Δ.Ε.Η. και κάθε ενδιαφερόμενο να εξετάσει το ενδεχόμενο της παράβασης καθήκοντος, παράβασης του νόμου και του ίδιου του Συντάγματος, εκ μέρους του εμπνευστή της και των συνδραμόντων αυτόν λειτουργών της.

Οι ίδιοι οι εμπνευστές του εγχειρήματος οφείλουν να αντιληφθούν το ατόπημά τους και να παραιτηθούν άμεσα, άλλως οφείλουν να αντιληφθούν ότι οι πράξεις και παραλήψεις της κυβέρνησης στην άσκηση της πολιτικής, μπορούν άμεσα να μετατραπούν σε ποινικά κολάσιμες πράξεις και, εάν δεν το αντιλαμβάνονται ακόμα, τους υπενθυμίζω πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους, από τις συντάξεις πείνας, την έλλειψη περίθαλψης, την μη χορήγηση επιδόματος θέρμανσης, την άθλια κατάσταση του οδικού δικτύου κλπ. … .Ας ξεκινήσουν συνεπώς να αναζητούν ευθύνες στις συμπεριφορές των θεσπισμένων και υπεύθυνων για την προστασία των πολιτών οργάνων, πραγματώνοντας τον θεσμικό τους ρόλο και ας αφήσουν κατά μέρος τα αβάσιμα κατά το νόμο ατοπήματα, που στρέφονται κατά συνταγματικά και νόμιμα κατοχυρωμένων θεσμών και δικαιωμάτων.

[1] Αντίστοιχο φαινόμενο – πρακτική αποτελεί ο αποκλεισμός από την αστυνομία των πόλεων σε περίπτωση συγκεντρώσεων και πορειών, χιλιόμετρα μακριά από την συγκέντρωση προκειμένου να είναι δυσχερής η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, καθώς και η αδικαιολόγητη απαγόρευση της κυκλοφορίας οχημάτων , χιλιάδες μέτρα μακριά από τις πορείες.

ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΔΕΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΦΩΤΑ

ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΔΕΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΦΩΤΑ

Απ: ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΔΕΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΦΩΤΑ