ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΑΡΧΙΣΑΝ

ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
Οι Πανελλαδικές εξετάσεις ξεκίνησαν και φέτος. Μαζί τους και η πολλή φασαρία των Μ.Μ.Ε.. Μιά διαδικασία, όπου θα διαχωριστούν οι «επιτυχημένοι» από τους «αποτυχόντες» με συγχαρητήρια, πανηγύρια και γιορτές για τους πρώτους , συμπόνια κλάματα και θλίψη για τους δεύτερους.
Ξανά το ξεκίνημα της νέας χρονιάς το Σεπτέμβρη με τους τελειόφοιτους να ονειρεύονται τα πανηγύρια και την καταξίωση των «επιτυχημένων», με τους γονείς να κάνουν κάθε θυσία , με την ελπίδα τα παιδιά τους να διαβούν τις πύλες του Πανεπιστημίου και όλο το σύστημα της παραπαιδείας έτοιμο να δρέψει τους καρπούς αυτής της κούρσας που ξεκινάει με τον ίδιο και απαράλλακτο τρόπο κάθε χρονιά στο ετήσιο ραντεβού με τις εξετάσεις.
Η επιτυχία είναι συνυφασμένη με την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Στη συνείδηση του κόσμου επιτυχημένος μαθητής είναι αυτός, που τελικά θα διαβεί τις πύλες του Πανεπιστημίου. Οι άλλοι θεωρούνται κομπάρσοι της Σχολικής διαδικασίας, βαρίδια στον καθημερινό αγώνα για την ολοκλήρωση της εξεταστέας ύλης. Το αναλυτικό πρόγραμμα του Σχολείου παραμένει προσαρμοσμένο στα πρότυπα του Σχολείου – Εξεταστικού κέντρου. Οι μαθητές απαξιώνουν το Δημόσιο Σχολείο και παρακολουθούν το Σχολείο-Φροντιστήριο, που τους μυεί καλύτερα στο μηχανισμό «επιτυχών» εξετάσεων. Ο καθένας δίνει τον προσωπικό του υπέρ πάντων αγώνα για να ξεπεράσει στο μόριο τον άλλο. Η τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί κατά κανόνα χώρο ξεκούρασης των νικητών σ΄ αυτό το σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου.
Γιαυτό και η μεγάλη φασαρία για τις εξετάσεις. Επικρατεί η άποψη, ότι σ΄ αυτές κρίνονται τα πάντα. Ότι είναι υπόθεση ζωής.
Όμως ευτυχώς δεν είναι έτσι. Οι άνθρωποι δίνουν εξετάσεις καθημερινά στη ζωή τους και κρίνονται από τους γύρω τους. Συχνά μάλιστα οι εξετάσεις αυτές είναι πιο σημαντικές για την ποιότητα της ζωής τους. Δίνουμε όλοι μας εξετάσεις καθημερινά στους φίλους μας, στους συνεργάτες μας , στους πελάτες μας , στους εργοδότες μας, σε κοινωνικές ομάδες, πολλές φορές στον ίδιο μας τον εαυτό. Η εξεταστέα ύλη σ΄ αυτές είναι ο καρπός της πραγματικής μας παιδείας. Αυτά που μάθαμε από εμπνευσμένους δασκάλους και όχι καλούς φροντιστές, αυτά που ψάξαμε και βρήκαμε μόνοι μας μέσα στο Σχολείο, αυτά που μάθαμε στις εκδρομές μας, στις αναζητήσεις μας, από τις τιμωρίες μας. Είναι εκείνες οι σταθερές μας αξίες που δεν αγοράζονται, που δεν μπορεί να μας τις κλέψει κανείς, που δεν μπορεί κανείς να πεί ότι κερδίσαμε με δόλο. Είναι οι αξίες που δίνουν περιεχόμενο στη δουλειά που κάνουμε , όποια κι αν είναι αυτή, που δίνουν ουσία στη ζωή μας είτε είμαστε φτωχοί , είτε πλούσιοι, που μας δίνουν τη σοφία να διαχειριζόμαστε με αξιοπρέπεια και τις χαρές και τις συμφορές μας.
Δεν είναι, πιστεύω , αποτυχόντες αυτοί που δεν περνούν τις πύλες του Πανεπιστημίου. Υπάρχουν πολλοί έμποροι, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, αθλητές, επαγγελματίες, αγρότες, κ.α. που δεν πήγαν ποτέ στο Πανεπιστήμιο, αλλά είναι άνθρωποι επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι στη δουλειά τους, όταν μάλιστα την κάνουν με αγάπη και μεράκι, όπως υπάρχουν και δυστυχείς πτυχιούχοι, που υποφέρουν στη δουλειά τους, που αισθάνονται φυλακισμένοι από την επιστήμη τους, που ζουν τη σκληρή πραγματικότητα, όταν φτάνουν στην απομυθοποίηση των ονείρων τους.
Δεν έχουμε λοιπόν «επιτυχόντες» και «αποτυχόντες» . Έχουμε μια φάση, όπου ο καθένας παίρνει το δρόμο του και η πραγματική επιτυχία ή αποτυχία του θα προέλθει από το αποτέλεσμα των άλλων καθημερινών του «εξετάσεων», που γίνονται χωρίς επιτηρητές , χωρίς τετράδια, χωρίς εξειδικευμένους εξεταστές…
Χρήστος Χ.


[/size]

Ωραίες παρατηρήσεις Χρίστο. Κρατώ την παραπάνω πρόταση: "Η τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί κατά κανόνα χώρο ξεκούρασης των νικητών σ΄ αυτό το σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου." Θα συνεχίσω λέγοντας και για την σκληρή πραγματικότητα που ζει εκείνη η μερίδα των νέων φοιτητών που μπαίνουν στο 1ο έτος των Ελληνικών Πανεπιστημίων γεμάτοι ενθουσιασμό και ελπίδα ότι θα έχουν την ευκαιρία να "επιδείξουν" τις γνώσεις τους, γεμάτοι όνειρα ότι κάποια μέρα ίσως διακριθούν, θα γίνουν επιστήμονες κλπ. Είναι η μερίδα των φοιτητών που γεμίζουν τα αμφιθέταρα στο 1ο έτος και συμμετέχουν ενεργά ώσπου κάποια μέρα συνειδητοποιήσουν ότι απλά ότι καλούνται να επιβιώσουν σε ένα κόσμο παράλογο με μια εγκατεστημένη και οργανωμένη ανοργανωσιά. Για πρώτη φορά αισθάνονται ενήλικες και παράλληλα ότι δεν μπορούν να κάνουν τελικά τίποτα για να "αλλάξουν τον κόσμο". Από τη μία οι "κλειστές" φοιτητικές παρατάξεις που θέτουν τις δικές τους πρωταιρεότητες: πάρτυ, "γραμμή" από το κόμμα, πορείες στους δρόμους κλπ και από την άλλη η μερίδα των καθηγητών-δεινοσαύρων που σαν να ξεπέταξαν από παλιές ελληνικές ταινίες, εντελώς γραφικοί καταφέρουν ακόμα και σήμερα να επιβάλλονται λόγω αρχαιότητας στους νέους συναδέλφους τους. Από την εποχή του Ανδρέα μέχρι σήμερα σε πολλά τα τμήματα των Πανεπιστημίων κυριαρχεί η ίδια "παρέα" καθηγητών που καταφέρνει με διάφορους τρόπους να επιβάλλει την κουλτούρα του μεσαίωνα όσες αλλαγές και αν έχουν προωθηθεί από ψηλά.

Επειδή ως φόρουμ συζητούμε για θεσμικές αλλαγές και για αυτο-οργάνωση θα πρέπει να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για το αν η έννοια της συνέλευσης όπως γίνεται σήμερα είναι ξεπερασμένη και αντιδημοκρατική. Τα λίγα άτομα που βρίσκονται στο ίδιο αμφιθέατρο και την ίδια ώρα με προσχηματικό διάλογο παίρνουν αποφάσεις με τις οποίες κρεμάνε το παρών και το μέλλον της κάθε σχολής αλλά τελικά φαίνεται ότι κρεμάνε το μέλλον της Ελλάδας. Η πλειοψηφία των φοιτητών ενώ καταδικάζει την λογική των "πλαισίων" που κατεβάζει ξεχωριστά η κάθε παράταξη τελικά δεν έχουμε άλλη επιλογή λόγω του καταστατικού λειτουργίας των συνελεύσεων. Έτσι η συμμετοχή του φοιτητή είναι σε μεγάλο βαθμό μάταιη αφού δεν έχει υγιείς διεξόδους.

Οι συνελεύσεις των φοιτητών θα έπρεπε να λειτουργούν κατασταλτικά στις αποφάσεις της Κυβέρνησης ακριβώς όπως λειτουργεί ένα ογκο-κατασταλτικό γονίδιο μέσα στον οργανισμό, αποτρέποντας τον καρκίνο που φυσιολογικά θα είχαμε κάθε μέρα σε κάθε κύτταρο (!) Μια μεταλλαγή σε ένα τέτοιο γονίδιο προκαλεί καρκίνο. Δηλαδή σκεφτήκαμε ποτέ ως φοιτητές ότι ως αιτία κοινωνικού καρκίνου είναι οι "μεταλλαγμένες" οι συνελεύσεις μας; Αν δηλαδή θέλουμε να διορθώσουμε τα πράγματα πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή διορθώνοντας τα καταστατικά λειτουργίας των συλλόγων μας. Πρέπει να γίνει διάλογος και να καταλήξουμε σε νέο τρόπο καταστατικής λειτουργίας μιας περισσότερο συμμετοχικής δημοκρατίας που να λαμβάνει υπόψη του την θεσμική συμμετοχή όλων των φοιτητών στα κοινά καθόλη τη διάρκεια του έτους χωρίς απαραίτητα να ανήκουν σε κάποια παράταξη. Για παράδειγμα να θεσμοθετηθούν οι ανοιχτές επιτροπές στην Ιατρική. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για παράδειγμα την τεχνολογία για να μαζεύουμε επώνυμα υπογραφές και να προωθούμε ως φοιτητές τις θέσεις στις οποίες συμφωνούν οι περισσότεροι.